ای هـمـسـر با غـیـرت طـاهـا خـدیجه            ای شـأن تـو بـالاتـر از بـالا خـدیـجـه

روح بــلـنـدت اوج اَوْ اَدْنــا خـدیـجــه            تو دائـم الْاِنـفـاق هـسـتـی یـا خـدیـجـه

دار و نـدار حـضـرت زهـرا خـدیجـه

شب تا سحر مشغول تسبیح و دعـایی            اول مــســلـمــانِ زنِ دیـن خـــدایـــی

تـنـهـا طـرفـدار حـریـم مـصـطـفـایـی            مــادر بــزرگِ خـانــدان هَـلْ اَتــایــی

هـمراه احـمـد بوده ای هـر جـا خدیجه

دارایـی ات را دادی و دلـبـر گـرفـتـی            بـار اِلَـم از دوش پـیـغــمـبـر گـرفـتـی

سیب بهشتی خوردی و کـوثـر گرفتی            زهـرا که آمـد رتـبـۀ مــادر گـرفـتــی

ای کـه مـقــام تـو بُــوَد والا خـدیـجــه

پـای نـبـی تـا لـحـظـۀ آخـر نـشـسـتـی            با غیرتت بت های یثـرب را شکـستی

انفـاق را هرگـز به روی دین نـبـستی            در تـنگـنـای ظلم، حق را می پـرستی

در راه حق کردی فدا جان را خدیجه

از اهل یثرب طعنه و دشنـام خوردی            خـونِ جـگـرها در رهِ اسـلام خوردی

خونِ دل از زن های نافَرجام خوردی            آن قدْر هم حرف بد از اقوام خوردی

که دل بـریـدی آخـر از دنـیـا خـدیجـه

سـجـاده پــای بــنــدگــی ات ایـسـتــاده            اصلاً مـقـام توست، مِعْـراجُ الـسَّعـاده

دیـن خـدا پـیـمـانـه و عـشـق تـو بـاده            باید به زهـرا گـفت، ای محـراب زاده

جـاری نـگـردد اشـکـهـایت با خـدیجه

مادر که باشد، شأن دختر پایدار است            این چارچوبِ خانه حتی استوار است

مادر نباشد، روزِ روشن شام تار است            امشب دل زهرا برایت بی قرار است

بـعـد تو زهـرا مـی شـود تـنهـا خدیجه

بـوی جـدایـی می دهـد هُـرمِ صـدایـت            دیــگــر نـمـی آیــد صــدای ربـّـنـایـت

این لـحـظـه های آخـری بـایـد بـرایت            روضه بـخـوانـیـم از غـم کـربـبـلایت

تا چـشـم هـای تو شـود دریـا خـدیـجـه

امـشب تـمـامِ بـستـرت را، غـم گـرفته            اِنـسـیَّـةُ الْـحـورایِ تـو، مـاتـم گـرفـتـه

با اینکـه قـلـب حضرت خـاتـم گـرفته            شـکـر خـدا دورِ تو را مَحـرَم گـرفته

وای از غروب روز عاشورا، خدیجه